จนรุ่งเช้า ตอนตื่นมาทานอาหาร ถึงได้เห็นว่าเกสต์เฮ้าส์ของเราที่ชื่อ three gables ดัดแปลงมาจากบ้านเก่า แต่ยังแข็งแรง และตกแต่งใหม่เพียงน้อยนิด เรียกว่ายังเป็นวิถีชีวิตเดิมๆ สบายๆ ไม่รู้สึกว่าเป็นบ้านที่มาเช่าเขานอน คล้ายกับเราไปเที่ยวบ้านเพื่อนยังไงยังงั้น

      และคณะคนไทยก็แสดงความกันเองด้วยการเดินถ่ายรูปบ้านเขาไปทั่ว เข้าห้องนั้นทะลุห้องนี้ ไปโผล่ออกที่สวนหลังบ้านบ้าง จนหนําใจถึงได้ทยอยกันขนของขึ้นรถ โดยมีคุณเอลซ่า ไกด์ร่างใหญ่ชาวแอฟริกาใต้มาคอยส่งเสียงเตือน เพราะได้เวลาออกเดินทางแล้ว

      เรื่องของเอลซ่านี่ เดี๋ยวจะมีบทบาทขึ้นเรื่อยๆ ผมคิดว่า เอลซ่าคงจะมีเชื้อหรือมีต่อมอะไรสักอย่างที่คล้ายกับฮิตเลอร์ เผลอๆอาจจะสืบเชื้อสายกันมาก็เป็นได้ เพียงแต่ไม่มีหนวดและอ้วนกว่า อ่านไปเรื่อยๆ นะครับ

      เราใช้เวลาอีกเกือบสองชั่วโมง จนในที่สุดก็มาถึงด่านพรมแดนแอฟริกาใต้ นามิเบีย แค่จะข้ามด่าน เรื่องวุ่นๆก็ยืนรอเราอยู่ แหมคราวนี้มาแต่เช้า

      เรื่องของเรื่องก็คือ การผ่านด่านออกจากแอฟริกาใต้นั้น อุปกรณ์อิเล็คทรอนิกส์ทั้งหมด ยํ้าว่าทั้งหมดนะครับ นั่นหมายถึงกล้องทุกตัว ทั้งกล้องภาพนิ่งและวิดีโอ จะต้องกรอกเลขหมายประจําเครื่อง หรือ serial number ซึ่งทั้งคณะเรา มีกล้องกันนับสิบตัวเห็นจะได้ ปัญหาคือ ไอ้ตัว เลขพวกนี้เราเคยรู้เสียเมื่อไหร่ว่ามันอยู่ตรงไหน

      ก็เลยต้องมาพลิกซ้ายพลิกขวา หากันใหญ่ เท่านี้ยังไม่พอ นอกจากกล้อง ก็ต้องมีเลนส์ต่างๆประมาณสิบกว่าตัว ลามไปถึงโน้ตบุ๊คหกตัวโทรศัพท์มือถือ และอะไรต่อมิอะไรที่ไม่คาดว่า ชีวิตนี้ต้องมารื้อหา serial number

      ระหว่างนี้เอลซ่าก็ทําหน้าที่ไกด์ได้ดีมากด้วยการมายืนเร่งพวกเรายิกๆ กลัวจะหลุดโปรแกรมเดินทางอันยาวเหยียด นั่นไงต่อมฮิตเลอร์ของเธอกําเริบแล้วครับ

      ฝ่ายชาวสยามนั้น พอเร่งๆรีบๆ ก็กลายเป็นขํา หาไปฮาไป แหม ถ้าลอกกันได้คงเสร็จไปนานแล้ว เอลซ่าเห็นเราหัวเราะกันไม่รู้ร้อนรู้หนาวก็คงสงสัย ผมอธิบายไปว่านี่เป็นวัฒนธรรมอย่างหนึ่งของคนไทย เจออะไรที่กดดันมากๆ เราจะหัวเราะให้อะไรต่อมิอะไรมันดีขึ้น ไม่เครียด เอลซ่าพยักหน้าหงึกหงักโดยที่ผมไม่รู้ว่า วัฒนธรรมของเรา จะโดนไกด์ร่างใหญ่ยืมไปใช้ในภายหลัง